Geliefde broeders en zusters, de preek van vandaag gaat over het hebben van overmatige ambities of vals hoop in dit wereldse leven.

De imam zei (in het kort): “Zie de tijd voorbijgaan, de levensjaren minder worden en de daagse problemen niet afnemen. Geen moment gaat voorbij zonder dat er lessen uit kunnen geleerd worden. Maar helaas, wie staat open voor deze lessen? En helaas, wie begrijpt deze lessen?

Geloofsgenoten, hoe erg is het voor de mens die iedere morgen met valse hoop wakker wordt en vergeet dat hij enkel hetgeen zal krijgen wat Allah voor hem heeft bepaald. Ja, weelderige dromen en rooskleurige verlangen, maar uiteindelijk krijgt men alleen de voorbeschikking van Allah.

En broeder… zuster, hoeveel hoop of ambities hebben u niet beziggehouden? Weet je voor welke fatale ziekte de wijsvolle mensen en de geleerden moeizaam een genezing hebben gevonden? Weet je wat deze ziekte is? Het is de ziekte van valse hoop of overmatige ambities hebben. 

Een kenner zei over deze ziekte: “Voortdurend werken voor het wereldse, er nadrukkelijk van genieten en er liefde voor hebben, terwijl men zich van het hiernamaals afkeert.” Allah zegt over de opstandigen: “Laat ze eten en zich vermaken en afgeleid worden door de (valse) hoop, later zullen ze (het) weten.”

Wees gewaarschuwd voor valse hoop, want dat was de oorzaak van de ondergang van vele volkeren. En weet dat goede, matige hoop en ambitie de reden was voor de voortreffelijkheid van de eerste generatie moslims.

Geloofsgenoten, valse hoop is een val van de duivel. Hiermee probeert hij de mens in zijn macht te krijgen. En dan volgt de luiheid, het uitstel van berouw, het verlangen naar het wereldse, de verharding van het hart en het vergeten van het hiernamaals. 

Allah zegt in de Koran: “…Toen werd de tijd voor hen te lang, zodat hun harten verhardden. En de meesten van hen zijn zwaar zondigen.”

Een jongere werd gevraagd om berouw te tonen en zichzelf te verbeteren, aangezien de dood onverwachts komt. Hij stelde echter alles uit en had valse hoop. Hij zei: “Mij opa stierf op zijn 90ste, mijn pa stierf op 70ste en wanneer ik 40 jaar ben, zal ik berouw tonen. Maar niet veel later kwam de Engel des Doods. Hij had valse hoop, stelde berouw uit en dacht niet aan de dood. De arme jongen wist niet dat hij nog maar even te leven had.

Wij zijn ons allemaal bewust van de dood, maar wie bereidt zich daarop? En wij zijn ons allemaal bewust van het paradijs, maar wie werkt daar hard voor? Wij zijn ons allemaal bewust van de hel, maar wie van ons heeft daar schrik voor?

Broeder en zuster, hoeveel huizen werden gebouwd, maar nooit bewoond? Of hoeveel vrienden wilden elkaar ontmoeten, maar zagen elkaar nooit? Of hoeveel mensen verzamelden rijkdom, maar konden daar nooit van genieten? Wanneer leren we (eindelijk) wat uit deze lessen?